ым

сущ.

1) ми́мика; жест, знак, зна́ки, киво́к (рукой, головой и т. п.)

ым белән сөйләшү — разгова́ривать же́стами

ым белән күрсәтү — пока́зывать (ука́зывать) зна́ками

ымга ым белән җавап бирү — отвеча́ть на зна́ки (ми́мику) зна́ками (ми́микой)

кул ымы белән туктату — останови́ть же́стом руки́

2) намёк, экиво́ки

каршы да, уңайга да бер ым юк — ни про́тив, ни за - никако́го намёка

ул аның ымын аңлап җиткермәде — он не совсе́м по́нял его́ намёк

•

- ым бирү

- ым кагу
- ым салу
- ым теле